Misschien zijn ze hier nog niet zo bekend, bassiste Suzanne Levesque en drummer/banjospeler Craig Bignell, maar het zou wel eens kunnen dat daar binnen afzienbare tijd verandering in komt. Zij was actief in de familie-band The Travelling Mabels, hij heeft een verleden als sessiemuzikant bij onder meer Fred Eaglesmith en Amy Sky. Op een dag was het zo, dat zij en haar band voor opnames in de studio waren, waar hij aan de slag was als percussionist. Zoals dat gaat, sloeg er een vonkje over en de twee werden een stel. Dat stel werd een duo en dat duo werd Over the Moon. Ze specialiseren zich in de Canadese country, genre Ian Tyson en in de swing en gaan samen de hort op.

Ze springen iemand bij Borealis Records in het oog en het resultaat ligt sinds enige weken te blinken ten huize H., waar het bijzonder geregeld gedraaid wordt, omdat het alles heeft om een wijdere bekendheid te bereiken. Nochtans valt eerst en vooral het prachtige artwork op, waarvan de CD voorzien is. Ik weet het: daar draait het niet echt om, maar een goeie plaat in een mooie verpakking heeft toch iets extra, niet? Welnu, de “Moon Gazer” van de mij verder onbekende Laura Nelson springt gewoon in het oog en blijkt, nadat ik de plaat X keer gehoord heb, perfect aan te sluiten bij de muziek. Die muziek, dat zijn in dit geval de stilaan gebruikelijk geworden tien tracks: de helft eigen werk, de andere helft covers. Laat ik daarmee beginnen: Suzanne en Craig weten waar ze goed materiaal kunnen vinden.

Bij voorbeeld bij de al genoemde Ian Tyson, tot nader order nog altijd behorend tot de onbetwiste top van de Canadese songschrijverij en, naar Canadese normen, een buur van Over The Moon. “Someday Soon” werd hun min of meer aangereikt door een zanger die ze begeleidden en die Suzanne vroeg deze song bij wijze van intermezzo te zingen. Zo geschiedde en, vermits het duo sowieso plannen had om op elk van hun platen minstens één Tyson-song te coveren, werd dat deze keer dus “Someday Soon”. We kennen de versie van Suzy Boguss, maar vooral het bijna zestig jaar oude origineel, uit Ian & Sylvia-tijden, doet ons nog elke keer naar adem happen en deze versie doet het nummer alle eer aan. Er staat trouwens nog een tweede nummer op de plaat, dat het duo via Ian & Sylvia leerde kennen: “Darcy Farrow” kennen we allemaal van John Denver en van Nanci Griffith, maar de eerste versie kwam van Ian & Sylvia, al werd het nummer geschreven door Steve Gillette en Tom Campbel.

Een van de vast muzikanten bij Tyson was Mel Wilson, de drie jaar geleden gitarist, met wie het duo goed bevriend was. Hij was het die hen er keer op keer toe aanspoorde ” Kentucky” van The Everly Brothers in hun repertoire op te nemen. Het kwam er maar niet van, tot deze plaat in de steigers stond en dus staat het nu op “Chinook Waltz”. Ik denk dat Mel gelijk had: de sobere, door de piano van Travelling Mabel Keith Floen gedreven versie doet de duetzang alle eer aan.

Buitenbeentje van de plaat is “They Can’t Blackout the Moon”, een “war song” uit de jaren ’40 van vorige eeuw, waarop Cédric Blary (van The Heebee-Jeebees, remember?) heerlijke klarinetlijnen uit zijn instrument tovert. Daarnaast is er “I can’t get over you” van Buddy & Julie Miller, dat twintig jaar geleden op Buddy’s “Midnight & Lonesome”-plaat stond en waarop de jonge Josh Baca -het neefje van Max Jr. en de kleinzoon van max Sr., beiden Tex-Mex instituten, heel knap de accordeon invoert.

Wat de originals betreft, kunnen we eerder kort zijn: die passen prima in het plaatje en het zijn goeie songs, al blijf ik met de indruk zitten dat Over the Moon op dit moment nog verder gevorderd zijn als vertolkers dan als componisten. Voor de live concerten van het duo vind ik dat een heel goeie garantie en je hoort me geen kwaad woord zeggen over bijvoorbeeld het swingende”I”m Not Cool” of over de afsluitende titelsong. Die vormt een waardig sluitstuk van een knappe, waarachtige en doorvoelde plaat. Mocht iemand op het idee komen om dit duo onze richting te laten uitkomen, ik zou de eerste zijn om dat toe te juichen!

(Dani Heyvaert)